tərz

is. <ər.>

1. Üsul, qayda. Ey dilbəranə tərzdə cövlan edən çocuq! M. Ə. S.. Arvad gözucu vərəqəyə baxıb, bir ağzının qalın dodaqlarını iyrənc bir tərzdə büzdü. H. Seyidbəyli.

2. İzafət birləşməsinin birinci tərəfi kimi işlədilir; məs.: tərzi-hərəkət (hərəkət tərzi), tərzi-təfəkkür (təfəkkür tərzi), tərzi-həyat (həyat tərzi).